علائم آرتروز، علل، عوارض و راه‌های پیشگیری و درمان

آرتروز یکی از مشکلات شایع است که منجر به آسیب بافت مفاصل شده و حرکت را برای فرد دشوار می‌کند. علائم آرتروز معمولاً با کهولت سن همراه آغاز می‌شود و به‌ندرت در جوانان دیده می‌شود. بااین‌حال برخی عوامل محیطی و همچنین وراثت در بروز آرتروز نقش دارند. با شناخت عوامل خطر بروز آرتروز می‌تواند از بروز این بیماری یا در صورت ابتلا، از پیشرفت این بیماری تا حد قابل قبولی جلوگیری کرد.

در این مقاله علائم آرتروز را مرور می‌کنیم و عوامل خطر ابتلا و راه‌های پیشگیری و درمان آن را شرح می‌دهیم. برای مطالعه بخش موردنظر خود می‌توانید بر تیتر آن در فهرست کلیک کنید. اگر در موبایل می‌خوانید، تیتر را لمس کنید.

آرتروز چیست؟

آرتروز یک بیماری شایع مفصلی است که اغلب در افراد میان‌سال تا سالخورده دیده می‌شود. درواقع آرتروز نتیجه‌ی بالینی و آسیب‌شناختی طیف وسیعی از اختلالات است که منجر به نارسایی ساختاری و عملکردی مفاصل سینوویال (زلاله‌ای) می‌شود. آرتروز را در گذشته به‌عنوان بیماری‌ای می‌شناختند که تنها غضروف مفاصل را درگیر می‌کند؛ اما اخیراً در تعریف جدید بیماری آرتروز معتقدند که این بیماری کل مفصل را ازجمله استخوان‌های زیر غضروف مفاصل، مینیسک‌ها، رباط‌ها، عضله‌ی اطراف مفاصل، کپسول و مایع مفصلی را درگیر می‌کند.

اگرچه آرتروز بیشتر در افراد مسن دیده می‌شود؛ اما گفتن این‌که مفاصل به‌مرورزمان «ساییده شده‌اند» حرف چندان دقیقی نیست. علائم آرتروز شامل از بین رفتن غضروف (بافتی که در انتهای استخوان‌ها در فضای بین مفاصل بافتی مانند بالشتک ایجاد می‌کند تا از آسیب استخوان‌ها به یکدیگر جلوگیری کند)، تغییرات استخوانی مفاصل، زوال و آسیب تاندون‌ها و رباط‌ها و درجات مختلفی از التهاب لایه داخلی کپسول مفصلی (کپسول زلاله‌ای یا سینوویوم) است.

علائم آرتروز شامل خشکی مفاصل، درد در مفاصل و کاهش توان حرکت دادن مفاصل است.

میزان شیوع بیماری آرتروز

آرتروز حدود ۳.۳ تا ۳.۶ درصد از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری در لیست بیماری‌های ناتوان‌کننده در سراسر جهان در جایگاه یازدهم قرار دارد و باعث ایجاد ناتوانی متوسط تا شدید در ۴۳ میلیون نفر شده است.^[۱]

برنامه‌ی جامعه‌نگر کنترل بیماری‌های روماتیسمی، یک مطالعه‌ی مقرون‌به‌صرفه و مؤثر است که انجمن بین‌المللی مبارزه علیه رماتیسم سازمان بهداشت جهانی آن را تدوین کرده و در مناطق شهری و روستایی در کشورهای درحال‌توسعه انجام می‌گیرد. بر اساس اولین مطالعه‌ی برنامه جامعه‌نگر کنترل بیماری‌های روماتیسمی در مناطق شهری ایران شیوع آرتروز ۱۶.۶% بوده است.^[۲]

انواع آرتروز

دو نوع اصلی از آرتروز دارد:

آرتروز اولیه

نوع اولیه شایع‌ترین نوع آرتروز است، عمومی بوده و در وهله‌ی اول انگشتان و شست دست‌ها، ستون فقرات، لگن، زانوها و انگشتان شست پا را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

آرتروز ثانویه

این آرتروز در مواقعی اتفاق می‌افتد که ناهنجاری مفصلی از قبل وجود دارد. مواردی مانند آسیب و صدمه‌ی فیزیکی مثل ضربه‌های تکرارشونده یا مربوط به ورزش، آرتریت‌های التهابی مانند آرتریت روماتوئید، پسوریازیس، نقرس، آرتریت‌های عفونی، اختلالات ژنتیکی مفصل مانند سندرم اهلرز-دانلوس (به‌عنوان انعطاف‌پذیری بیش‌ازحد و غیرطبیعی مفاصل یا «دو مفصلی؛ اختلالات مادرزادی مفصل» یا اختلالات متابولیکی مفصل نیز شناخته می‌شود) .

علائم آرتروز چیست؟

به‌طورمعمول درد مفصل در آرتروز به‌عنوان دردی توصیف شده است که با فعالیت تشدید شده و با استراحت تسکین می‌یابد. در موارد پیشرفته‌تر آرتروز می‌تواند باعث درد در هنگام استراحت و خواب شبانه شده و مانع خواب راحت شود. این اختلال خواب نیز خود باعث افزایش درد می‌شود.

در بین علائم آرتروز ، علائم اصلی که منجر به تشخیص می‌شوند شامل موارد زیر است:

• درد (معمولاً حین فعالیت فیزیکی حس می‌شود. البته در مراحل پیشرفته‌ی بیماری ممکن است هنگام استراحت نیز رخ دهد. این درد اغلب عمیق و آزاردهنده است و جای مشخصی ندارد و معمولاً به‌آهستگی شروع شده و کم‌کم شدید می‌شود.)
• کاهش عملکرد مفصل
• خشکی (سفتی مفصل کوتاه‌مدت پس از عدم فعالیت)
• بی‌ثباتی، تغییر شکل و ضعف مفصل (عدم تحمل وزن و خالی کردن مفصل)
• بیماران همچنین ممکن است بدون داشتن علائم عمومی مانند تب از علائمی نظیر کاهش حرکت، تغییر شکل، تورم، ایجاد صدا در مفصل در هنگام حرکت و احساس کهولت شکایت کنند (بروز آرتروز قبل از ۴۰ سالگی غیرمعمول است)
• پریشانی و اضطراب روانی ناشی از تداوم درد.

علت آرتروز

عوامل مختلفی احتمال ابتلا به آرتروز را در افراد افزایش می‌دهند. این عوامل عبارت‌اند از:

وراثت

بعضی از افراد در ژن‌های غضروف‌ساز خود دارای نقص ارثی هستند که این وضعیت باعث اختلال در ساختار غضروف شده و منجر به ضعف و زوال سریع مفاصل می‌شود. افرادی که با ناهنجاری‌های مفصلی متولد می‌شوند بیشتر به آرتروز مبتلا شده و کسانی که با ناهنجاری ستون فقرات (مانند اسکولیوز یا انحنای ستون فقرات) متولد می‌شوند بیشتر به آرتروز ستون فقرات دچار می‌گردند.

چاقی

چاقی خطر آرتروز زانو، لگن و ستون فقرات را افزایش می‌دهد. حفظ وزن ایده‌آل یا کاهش وزن اضافی می‌تواند به جلوگیری از آرتروز در این نواحی کمک کند یا درصورتی‌که از قبل به ارتروز مبتلا هستید، مانع پیشرفت آن شود.

جراحت

آسیب‌ها به پیشرفت آرتروز کمک می‌کنند. به‌عنوان‌مثال ورزشکارانی که در ناحیه زانو دچار آسیب‌دیدگی شده‌اند احتمالاً در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آرتروز زانو قرار دارند.

علاوه‌براین، افرادی که از ناحیه‌ی کمر آسیب دیده‌اند ممکن است مستعد ابتلا به آرتروز ستون فقرات باشند. افرادی که دچار شکستگی استخوان در نزدیک مفصل شده‌اند نیز مستعد ابتلا به آرتروز در آن مفصل هستند.

استفاده‌ی بیش‌ازحد از مفاصل

 استفاده‌ی بیش‌ازحد از برخی مفاصل، خطر ابتلا به ساییدگی در آن مفصل افزایش می‌دهد. به‌عنوان‌مثال خطر ابتلا به آرتروز زانو در افرادی که در حرفه‌ی خود نیاز به خم کردن مکرر زانو دارند بیشتر است.

سایر بیماری‌ها

افراد مبتلا به آرتریت‌ روماتوئید به‌‌عنوان دومین نوع شایع آرتریت‌ها، بیشتر در معرض ابتلا به این عارضه قرار دارند.

برخی شرایط نادر مانند وجود آهن اضافی در بدن یا ازدیاد هورمون رشد احتمال ابتلا را افزایش می‌دهند.

عواملی مانند افزایش سن، ابتلا به دیابت، چاقی مفرط، انجام حرکات ورزشی افراطی و غیراصولی، انجام برخی حرکات تکرارشونده خطر ابتلا به آرتروز را افزایش می‌دهند.

عوارض آرتروز

• آرتروز یک بیماری پیش‌رونده است که می‌تواند با گذشت زمان بدتر شود. با پیشرفت آرتروز درد، خشکی و محدودیت حرکت نیز افزایش می‌یابد. ممکن است انجام کارهایی مانند بستن دکمه‌ی پیراهن، رانندگی یا حتی دراز کشیدن روی رختخواب یا بلند شدن از آن برای شما دشوار باشد.

• اگر بیماری آرتروز حرکت شما را به میزان قابل‌توجهی محدود کند این امر باعث عدم تحرک و درنتیجه منجر به افزایش وزن خواهد شد. اضافه‌وزن نه‌تنها باعث تشدید آرتروز شده بلکه منجر به بروز مشکلات دیگری مانند دیابت، فشارخون بالا و بیماری‌های قلبی در طولانی‌مدت می‌شود. ورزش آرام و ملایم  بهترین راه مقابله با این بیماری است.
• مشکل دیگری که با پیشرفت آرتروز ایجاد می‌شود، افزایش خطرِ افتادن است. بی‌ثباتی مفصل، ضعف عضلانی و تحرک محدود، توانایی فرد برای حفظ تعادل و کنترل و سرپا نگه‌داشتن خود را کاهش می‌دهد و احتمال زمین خوردن را بالا می‌برد. اگر زمین بخورید در معرض خطر آسیب‌دیدگی‌هایی مانند شکستگی استخوان قرار می‌گیرید.

چه کسانی در معرض آرتروز قرار دارند؟

برخی از عوامل افزایش‌دهنده‌ی خطر ابتلا به آرتروز شناسایی شده‌اند. کنترل برخی از این عوامل از عهده‌ی شما خارج است. بااین‌حال می‌توانید خطر ابتلا را در اثر آسیب‌های ناشی از سبک زندگی کاهش دهید. برخی از این عوامل عبارت‌اند از:

• استفاده‌ی بیش‌ازحد از مفاصل
• چاقی
• وضعیت ایستایی اشتباه بدن

سابقه‌ی خانوادگی

آرتروز گاهی در خانواده‌ها به ارث می‌رسد. اگر والدین یا خواهر و برادرهای شما آرتروز داشته باشند، احتمال ابتلای شما نیز وجود دارد. پزشکان به‌طور دقیق نمی‌دانند که چرا آرتروز در خانواده‌ها به ارث رسیده و منتقل می‌شود. هنوز هیچ ژنی به‌عنوان علت این بیماری شناخته نشده است؛ اما ژن‌ها ممکن است در خطر ابتلا به آرتروز نقش داشته باشند.

سن

آرتروز مستقیماً با فرسودگی مفاصل ارتباط دارد. این بیماری با افزایش سن شیوع بیشتری می‌یابد و احتمال ابتلا به آن افزایش پیدا می‌کند. طبق مطالعات مرکز جهانی کنترل و پیشگیری از بیماری‌های آمریکا، بیش از یک‌سوم بزرگسالان بالای ۶۵ سال علائم آرتروز دارند.^[۳]

آرتروز در میان‌سالی یا سال‌خوردگی معمولاً همراه با برخی مشکلات دیگر ظاهر می‌شود و مجموع این مشکلات می‌تواند زندگی طبیعی فرد را مختل کند. انجام نرمش‌های مناسب، حفظ وزن متعادل و تغذیه‌ی صحیح می‌تواند خطر ابتلا به آرتروز را در سنین بالا کاهش دهد.

جنسیت

آرتروز مردان و زنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. طبق تحقیقات موسسه‌ی بهداشت ملی آمریکا، این بیماری تا سن ۴۵ سالگی در مردان، اندکی شایع‌تر است؛ اما پس‌ازآن در زنان بیشتر دیده می‌شود.^[۴] دلیل این امر ممکن است عوامل مختلفی باشد که در مردان و زنان در سنین مختلف به مفاصل فشار و تنش وارد می‌کنند.

آسیب‌دیدگی قبلی

افرادی که سابقه‌ی آسیب‌دیدگی در ناحیه‌ی مفصل دارند بیشتر دچار آرتروز مفاصل می‌شوند.

چاقی

همان‌طور که قبل‌تر اشاره کردیم اضافه‌وزن یا چاقی باعث افزایش استرس و فشار بر روی بدن می‌شود. چاقی خطر ابتلا به آرتروز در مفاصل را افزایش می‌دهد. افرادی که دارای اضافه‌وزن یا چاقی هستند به‌ویژه مستعد ابتلا به آرتروز در اعضاء زیرند:

• زانو
• لگن
• ستون فقرات

بااین‌حال چاقی حتی باعث بروز آرتروز در مفاصلی می‌شود که فشار وزن را مستقیماً تحمل نمی‌کنند؛ مفاصلی مانند مفاصل دست. این موضوع نشان می‌دهد که فشار مکانیکی اضافی بر روی مفاصل یا فشار وزن به‌تنهایی ممکن است منجر به افزایش خطر ابتلا به آرتروز نشود.

مشاغل خاص

همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، افعال و حرکات تکراری می‌توانند فشار ناخواسته‌ای بر مفاصل شما وارد کنند و مشاغلی که نیاز به انجام حرکات تکراری دارند می‌توانند خطر ابتلا به آرتروز را افزایش دهند. برخی از حرکات آسیب‌رسان که در برخی مشاغل تکرار می‌شوند عبارت‌اند از:

• زانو زدن یا چمباتمه زدن بیش از یک ساعت در روز
• بلند کردن اشیاء
• بالا رفتن از پله‌ها
• پیاده‌روی طولانی

همچنین افرادی که به‌طور منظم ورزش‌های فشرده‌ای انجام می‌دهند که بر مفاصل فشار شدید وارد می‌کنند نیز ممکن است در معرض افزایش خطر ابتلا قرار بگیرند.

وضعیت و حالات بد بدن

نشستن یا ایستادن نامناسب ساییدگی مفصل و تغییر شکل آنها را به دنبال دارد. این وضعیت خطر آرتروز را افزایش می‌دهد.

تشخیص آرتروز

تشخیص آرتروز معمولاً به کمک معاینه بالینی صورت می‌گیرد. تجزیه‌وتحلیل دقیق محل آسیب‌دیده، مدت ابتلا و شناسایی اختلال و نوع علائم مفصلی ایجادشده و ظاهر مفاصل به پزشک در تشخیص کمک می‌کند.

بزرگ شدن توده‌ی استخوانی مفاصل حاصل از رشد خارهای استخوانی، از مشخصه‌ها و علائم آرتروز است. بنابراین وجود گره‌های هبردن، گره‌های بوچارد و پینه‌ی پا می‌تواند ازجمله نشانه‌هایی باشد که پزشک بر مبنای آن‌ها تشخیص بدهد.

آزمایش‌های تشخیصی آرتروز

هیچ آزمایش خونی برای آرتروز وجود ندارد. آزمایش‌های خون برای تشخیص افتراقی آرتروز از بیماری‌هایی که منجر به بروز آرتروز ثانویه می‌شوند تجویز می‌شود. این آزمایش‌ها همچنین برای تشخیص انواع آرتریت‌هایی است که علائمشان با علائم آرتروز مشابه است.

آزمایش‌های تشخیصی آرتروز عبارت‌اند از:

تصویربرداری

می‌توان از تصویربرداری با اشعه‌ی ایکس از مفاصل درگیر شده برای تشخیص آرتروز استفاده کرد. یافته‌های متداول در تصویربرداری اشعه ایکس از مفاصل درگیر شامل از بین رفتن غضروف مفصل، تنگ شدن فضای مفصلی بین استخوان‌های مجاور و تشکیل خار استخوان است.

آزمایش اشعه ایکس همچنین می‌تواند برای تشخیص سایر دلایل درد در یک مفصل خاص و همچنین کمک به تصمیم‌گیری در موردنیاز یا عدم نیاز به جراحی بسیار مفید باشد.

نمونه‌برداری از مایع مفصلی

آسپیراسیون مفصل (آرتروسنتز) روشی برای خارج کردن مایعات مفصلی است که اغلب در مطب پزشک متخصص انجام می‌شود. در طی آرتروسنتز با استفاده از سوزن استریل از مایعات مفصلی نمونه‌برداری شده و برای آزمایشگاه ارسال می‌شود.

تجزیه‌وتحلیل مایعات مفصلی برای تشخیص آرتروز از دیگر بیماری‌ها مانند نقرس، عفونت و سایر علل آرتریت مفید است. خارج کردن مایعات مفصلی و تزریق کورتیکواستروئیدها در مفصل در طی آرتروسنتز می‌تواند به تسکین درد، تورم و التهاب کمک کند.

آرتروسکوپی

آرتروسکوپی یک روش جراحی است که در طی آن پزشک یک دوربین کوچک را به فضای مفصل وارد می‌کند. ناهنجاری‌های غضروف و رباط‌ها و صدمه‌ی وارده به آن‌ها از طریق آرتروسکوپ قابل‌تشخیص و در بعضی موارد قابل‌ترمیم است. در صورت موفقیت این عمل ممکن است بیماران خیلی سریع‌تر از جراحی مفصلِ باز بهبود ‌یابند.

درمان آرتروز

در ادامه با رایج‌ترین روش‌های درمان آرتروز آشنا خواهید شد:

 فعالیت فیزیکی

فعالیت بدنی بهترین راه بهبود درد و کاهش آسیب مفصلی است. در این سه شاخه ورزش کنید:

• تمرینات کششی: این تمرینات انعطاف و دامنه‌ی حرکت مفاصل شما را افزایش می‌دهند. یوگا، پیلاتس و تای‌چی می‌تواند به شما کمک کند.
• تمرینات قدرتی: مثل وزنه‌برداری یا استفاده از وزن بدن خودتان.
• آیروبیک: این تمرینات استقامت شما را افزایش می‌دهند.

درمان دارویی

شماری از داروها که به صورت موضعی، خوراکی یا تزریقی مصرف می‌شوند می‌توانند علائم آرتروز را کاهش دهند. این داروها شامل مسکن‌ها، کورتیکواستروئیدها، پمادهای موضعی، داروهای ضدافسردگی و … هستند.

تحریک الکتریکی عصب

این روش برای درمان آرتروز کاربرد زیادی دارد. تحریک الکتریکی می‌تواند درد را کاهش دهد. همچنین در برخی روش‌ها تحریک عصب و عضله انجام می‌‌شود که به خصوص برای درمان آرتروز زانو مؤثر است.

فیزیوتراپی

فیزیوتراپی کمک می‌کند تا عضلات حول مفصل آسیب‌دیده قوی‌تر شوند، درد کاهش یابد و دامنه‌ی حرکتی مفصل افزایش پیدا کند.

جراحی

هنگامی‌که سایر روش‌های درمانی کارساز نباشند، جراحی به عنوان آخرین روش پیشنهاد می‌شود. جراحی در مواقعی که آسیب جزئی‌تر است به صورت سرپایی انجام می‌شود و در طی آن آسیب به غضروف ترمیم می‌شود؛ اما وقتی ‌آسیب مفصلی شدید است، جراحی تعویض مفصل انجام می‌شود.

چگونه از آرتروز پیشگیری کنیم؟

چندین مؤلفه در سبک زندگی می‌توانند بر احتمال ابتلا به بیماری آرتروز اثر بگذارند. ایجاد برخی از تغییرات در سبک زندگی می‌تواند به شما در بهبود سلامت مفاصل کمک کرده و از بروز این عارضه جلوگیری کند.

خطرات شغلی را مدیریت کنید

مشاغلی که حرکات تکراری فیزیکی زیادی دارند می‌توانند بر مفاصل شما فشار وارد کنند. اگر شغل شما شامل موارد زیر است با پزشک خود در مورد راه‌های کاهش خطر ابتلا مشورت کنید:

• زانو زدن
• بلند کردن اشیاء
• چرخیدن و خم کردن بدن
• راه رفتن

ورزش کنید

ورزش سبک می‌تواند سلامت مفاصل را بهبود بخشد. به دنبال فعالیت‌هایی باشید که علاوه بر ورزش هوازی شامل تمرینات قدرتی و کششی نیز باشند. ورزش منظم باعث کاهش سرعت پیشرفت آرتروز یا حتی جلوگیری از بروز آن می‌شود. ورزش با ایجاد این نتایج به سلامت افراد کمک می‌کند:

• حفظ سلامت مفاصل
• رفع خشکی و سفتی مفاصل
• کاهش درد و خستگی
• افزایش قدرت عضلات و استخوان‌ها

وزن متناسب داشته باشید

اضافه‌وزن یکی از بزرگ‌ترین عوامل خطر در ابتلا است؛ زیرا باعث وارد شدن فشار مضاعف بر مفاصل می‌شود که می‌تواند باعث آسیب دیدن غضروف مفصل شود. افراد دارای اضافه‌وزن در معرض خطر بالای ابتلا به آرتروز هستند. کاهش وزن علائم آرتروز را بهبود بخشیده و باعث کاهش درد می‌گردد.

استراحت

بااینکه ورزش می‌تواند به افراد در داشتن مفاصل و عضلات سالم کمک کند؛ اما استفاده‌ی بیش‌ازحد از مفاصل باعث افزایش خطر ابتلا به آرتروز می‌شود. حفظ تعادل کلید سلامتی است. اگر مفاصل شما متورم بوده یا درد دارند، به آن‌ها استراحت دهید. سعی کنید حداقل ۱۲ تا ۲۴ ساعت از حرکت دادن مفصل متورم خودداری کنید. استراحت دادن و ثابت نگه‌داشتن مفصل آسیب‌دیده به کاهش خطر ابتلا به آرتروز در آینده کمک می‌کند.

علاوه‌براین خستگی می‌تواند درد کسانی را که آرتروز دارند تشدید کند؛ بنابراین اطمینان حاصل کنید که هر شب به‌اندازه‌ی کافی می‌خوابید.

قند خون را کنترل کنید

طبق مطالعات انجمن آرتریت و دیابت دو عامل خطر قابل‌توجه برای ابتلا به آرتروز هستند. سطح بالای قند خون می‌تواند سرعت تشکیل مولکول‌هایی را که غضروف را سفت می‌کنند افزایش دهد. همچنین دیابت باعث ایجاد التهاب می‌شود و این امر می‌تواند ازبین‌رفتن غضروف‌ها را سرعت ببخشد. تحت کنترل سطح قند خون می‌تواند از بروز آرتروز جلوگیری ‌کند.

اگر شغل شما به‌گونه‌ای است که نیازمند انجام برخی حرکات تکرارشونده نظیر چمباتمه زدن طولانی‌مدت، ایستادن یا راه رفتن طولانی‌مدت، بلند کردن اجسام، چرخش تکرارشونده‌ی بدن و … است؛ شما در معرض خطر ابتلا به آرتروز قرار دارید. برای جلوگیری از ابتلا به آرتروز با راه‌های پیشگیری از آن آشنا شوید.

پیش‌آگهی بیماری آرتروز

متخصصان پزشکی پیش‌آگهی دقیق آرتروز را به این شکل ترسیم می‌کنند:

• سیر بیماری آرتروز در بیشتر مبتلایان ثابت است و وخیم‌تر نمی‌شود.
• آرتروز در برخی مبتلایان پیشرفت می‌کند.
• تعداد کمی از بیماران خودبه‌خود بهبود می‌یابند.

آرتروز فازهای فعال و با فعالیت کم دارد. در طی مراحل فعال، خار استخوان (استخوان‌رُست یا استئوفیت) تشکیل می‌شود، کپسول مفصل ضخیم می‌شود و استخوان زیرغضروفی (لایه‌ی استخوان زیر غضروف) تغییر می‌کند و درنتیجه شاهد از بین رفتن غضروف هستیم.

پیش‌بینی آرتروز لزوماً بد نیست. همچنین به یاد داشته باشید که افراد مسن معمولاً دچار کوموربیدیتی یا چندابتلایی (چندین بیماری هم‌زمان) می‌شوند. برای یک فرد مبتلا به آرتروز بیماری‌های همراه با آن بیشتر از خود آرتروز باعث بدتر شدن وضعیت و ناتوانی فرد می‌شود.

کلام آخر دکترساینا

آرتروز می‌تواند انجام فعالیت‌های روزمره را کاملاً مختل کند. بهترین راه پیشگیری از بروز آن است. با شناخت عواملی که خطر ابتلا به آرتروز را افزایش می‌دهند می‌توانید خطر ابتلا را کاهش دهید. برای جلوگیری از آرتروز سعی کنید وزن خود را در محدوده‌ی متعادل نگه‌دارید و انجام تمرینات ورزشی سبک را در برنامه‌ی روزانه‌ی خود قرار دهید.

آسیب‌هایی که آرتروز به مفاصل وارد می‌کند معمولاً برگشت‌پذیر نیستند؛ اما می‌توان با اقدام به‌موقع از پیشرفت آن جلوگیری کرد. برای این منظور لازم است علائم آرتروز را بشناسید تا بتوانید آن را در مراحل اولیه شناسایی کرده و برای تشخیص قطعی و درمان مراجعه کنید. اگر اخیراً با هرگونه مشکلی در مفاصل خود مواجه شده‌اید، ممکن است زنگ خطر ابتلا به آرتروز باشد و بهتر است هرچه سریع‌تر با متخصصان مشورت کنید.

برای صحبت با پزشک نیاز به مراجعه حضوری نیست! در سامانه‌ی دکتر ساینا می‌توانید در هر زمان و هر کجا از بیش از ۲۵۰۰ پزشک و روان‌شناس متخصص مشاوره فوری متنی، صوتی یا ویدیویی دریافت کنید.

جدول مشخصات بیماری

سؤالات متداول