انواع، علائم و راههای انتقال هپاتیت

هپاتیت (Hepatitis) عنوانی کلی است که به التهاب بافت کبد گفته می‌شود. عوامل مختلفی از ویروس‌ها تا الکل و داروها می‌توانند به این وضعیت منجر شوند. شدت آسیب‌های وارده ناشی از بیماری هپاتیت به عامل ایجادکننده‌ی آن و همچنین شرایط بدنی فرد مبتلا بستگی دارد.

آگاهی از راههای انتقال هپاتیت مهم‌ترین گام در پیشگیری از این بیماری است. در این مطلب از مجله سلامت دکتر ساینا با انواع، علائم و راه‌های انتقال و پیشگیری از هپاتيت آشنا خواهید شد. برای مطالعه بخش موردنظر خود می‌توانید بر تیتر آن در فهرست کلیک کنید. اگر در موبایل می‌خوانید، تیتر را لمس کنید.

هپاتیت چیست؟

هپاتیت بیماری التهاب کبد است؛ التهاب به واکنش بافت بدن نسبت به تحریک یا آسیب گفته می‌شود که منجر به تورم و درد می‌شود.

عوامل مختلفی منجر به هپاتیت می‌شوند. به‌عنوان‌مثال هپاتیت ویروسی، توسط ویروس‌ها ایجاد می‌شود و می‌تواند حاد باشد (کمتر از شش ماه طول بکشد) یا مزمن باشد (بیش از شش ماه طول بکشد). هپاتیت ویروسی می‌تواند از فردی به فرد دیگر منتقل شود. برخی از انواع هپاتیت ویروسی از طریق تماس و روابط جنسی منتشر می‌شوند.

میزان شیوع هپاتیت

حدود ۲.۳ میلیارد نفر در جهان به یک یا چند ویروس هپاتیت آلوده هستند و از بیماری مربوط به آن رنج می‌برند.

هپاتیت ویروسی، هر ساله منجر به مرگ حدود ۱.۴ میلیون از افراد مبتلا می‌شود. حدود ۹۰٪ از علت این مرگ‌ها به دلیل ویروس‌های HBV و HCV است، در حالی که ۱۰٪ باقیمانده مرگ و میر ناشی از دیگر ویروس‌های هپاتیت است.^[۱] 

انواع هپاتیت 

دانشمندان ۵ ویروس هپاتیت مجزا را شناسایی کرده‌اند که با حروفA ،B ،C ،D و E مشخص می‌شوند. اگرچه همگی منجر به ابتلا به هپاتیت می‌شوند اما از جهات دیگری با هم تفاوت دارند.

نوع A یا همانHAV  

این نوع از ویروس هپاتیت در مدفوع افراد آلوده وجود دارد و اغلب از طریق مصرف آب یا غذای آلوده منتقل می‌شود. برخی اعمال جنسی نیز می‌توانند ویروس HAV را گسترش دهند. عفونت‌های هپاتیت A در بسیاری از موارد خفیف هستند و بیشتر افراد بهبود کامل پیدا می‌کنند و از عفونت‌های بعدی HAV مصون می‌مانند. بااین‌حال، عفونت‌های HAV نیز می‌توانند خطرناک و تهدیدکننده زندگی باشند.

شانس ابتلای به عفونت HAV در افرادی که در مناطق و محیط‌هایی با سطح بهداشت ضعیف زندگی می‌کنند و از دسترسی به امکانات بهداشتی محروم‌‌اند بیشتر است. واکسن‌های ایمن و مؤثری برای جلوگیری از ابتلا به ویروسHAV  در دسترس است.

نوع B یا HBV 

نوع B ویروس هپاتیت با قرار گرفتن در معرض خون آلوده، منی و سایر مایعات عفونی به بدن منتقل می‌شوند. ویروس HBV می‌تواند در زمان تولد از مادران آلوده به نوزادان منتقل شود.

انتقال این بیماری ممکن است از طریق تزریق خون و فرآورده‌های خونی آلوده بهHBV ، تزریقات آلوده در طی مراحل پزشکی و استفاده از داروهای تزریقی صورت گیرد. کادر درمان نیز ممکن است در هنگام کار از طریق سرسوزن آلوده بهHBV  مبتلا شوند. واکسن‌های ایمن و مؤثر برای جلوگیری از ویروس HBV دسترس هستند.

هپاتیت نوع C یا HCV 

این نوع از ویروس هپاتیت مانند نوع B از طریق قرار گرفتن در معرض خون آلوده منتقل می‌شود؛ به‌عنوان‌مثال دریافت فرآورده‌های خونی آلوده، تزریقات با سرنگ آلوده. این ویروس از طریق تماس جنسی و همچنین از طریق مادر به نوزاد در هنگام زایمان نیز منتقل می‌شود، متأسفانه هیچ واکسنی برای درمان و پیشگیری از HCV وجود ندارد.

هپاتیت نوعD یا HDV 

این نوع از ویروس هپاتیت فقط در کسانی که به HBV آلوده هستند، دیده می‌شود. عفونت دوگانه HDV و HBV می‌تواند منجر به یک بیماری جدی‌تر با عواقب خطرناک‌تر شود. واکسن‌های هپاتیت نوع B از عفونت HDV نیز محافظت می‌کنند.

هپاتیت نوع E یا HEV  

این نوع از هپاتیت بیشتر از طریق مصرف آب یا مواد غذایی آلوده منتقل می‌شود. این ویروس مهم‌ترین علت شیوع هپاتیت در مناطق و کشورهای درحال‌توسعه‌ی جهان است. واکسن‌های ایمن و مؤثری برای جلوگیری از عفونت HEV تولید شده‌اند، اما به‌طور گسترده در دسترس همگان قرار ندارند.

علائم هپاتیت چیست؟

هپاتیت حاد یا کوتاه‌مدت اغلب علائم قابل‌توجهی ندارد، بنابراین ممکن است فرد متوجه بیماری خود نشود. با این وجود شایع‌ترین علائم هپاتیت عبارت‌اند از:

• زردی چشم و پوست (زردی)
• از دست دادن اشتها و کاهش وزن بدون دلیل
• ادرار تیره
• مدفوع رنگ‌پریده و خاکستری

سایر علائم هپاتیت

از دیگر علایم هپاتیت می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• درد شکم
• خارش پوست
• درد عضلات و مفاصل
• تب و دمای بالا بدن
• احساس کسالت و بیماری
• خستگی غیرمعمول

درصورت مشاهده علائم هپاتیت بهتر است به کبد و گوارش مراجعه کنید تا مورد معاینه تخصصی قرار بگیرید.

علت شایع هپاتیت

علل شایع ابتلا به هپاتیت عبارت‌اند از:

• ویروس‌های خاص هپاتیت
• مصرف الکل
• بیماری کبد چرب غیرالکلی (NAFLD)
• اِستئاتوهپاتیت غیرالکلی (NASH)
• مصرف برخی داروها مانند ایزونیازید

عوامل زمینه‌ساز ابتلا به هپاتیت

برخی عوامل محیطی، رفتاری یا بهداشتی می‌توانند خطر ابتلا به انواع هپاتیت را افزایش دهند.

عوامل خطرساز محیطی      

ازآنجاکه بسیاری از دلایل هپاتیت را باید در محیط اطراف و محل زندگی فرد جستجو کرد، قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی خاص می‌تواند با گذشت زمان احتمال ابتلا به هپاتیت را افزایش دهد.

عوامل خطر محیطی مرتبط با هپاتیت عبارت‌اند از:

• نوشیدن آب ناسالم
• عدم شستشوی صحیح مواد خوراکی
• عدم دسترسی به سرویس بهداشتی، حمام یا دستشویی

عوامل پرخطر رفتاری 

برخی از رفتارها یا فعالیت‌ها احتمال قرار گرفتن در معرض ویروس‌ها، مواد شیمیایی سمی یا موادی که باعث هپاتیت می‌شوند را بیشتر می‌کنند. رفتارهایی که احتمال ابتلا به هپاتیت در فرد را افزایش می‌دهند عبارت‌اند از:

• به اشتراک گذاشتن سرنگ یا سایر اشیایی که ممکن است به ویروس‌های هپاتیت آلوده باشند.
• برقراری تماس و روابط جنسی ناامن و پرخطر مانند استفاده نکردن از کاندوم در هنگام رابطه جنسی، برقراری رابطه جنسی خشن، داشتن چندین شریک جنسی.
• کار با مواد شیمیایی سمی.
• نوشیدن آب تصفیه نشده یا خوردن غذایی که به‌درستی و با رعایت اصول بهداشتی تهیه نشده است.
• مصرف زیاد الکل برای مدت‌زمان طولانی.
• مصرف داروهایی که گمان می‌رود عوارض کبدی داشته و با هپاتیت در ارتباطند.

عوارض و خطرات هپاتیت

هپاتیت می‌تواند تبدیل به بیماری‌های دیگر شود یا دیگر بیماری‌ها می‌توانند هپاتیت را تشدید کنند. فیبروز و سیروز کبدی از شایع‌ترین این بیماری‌ها هستند. خوشبختانه برخی از این عوارض مانند نارسایی کبدی نیز قابل‌پیشگیری هستند.

هپاتیت مزمن B یا C اغلب می‌تواند منجر به مشکلات جدی‌تری در سلامتی فرد شود. ازآنجاکه ویروس‌های هپاتیت، کبد را تحت تأثیر قرار می‌دهد، افراد مبتلابه هپاتیت نوع B  یا C مزمن در معرض خطرات زیر هستند:

• بیماری مزمن کبدی
• سیروز کبدی
• سرطان کبد

هنگامی‌که عملکرد طبیعی کبد متوقف می‌شود نارسایی کبدی رخ دهد. عوارض نارسایی کبدی عبارت‌اند از:

• اختلالات خونریزی
• آسیت یا تجمع مایعات درون شکم
• افزایش فشارخون در رگ‌های ورودی که به کبد منتهی‌ می‌شوند یا فشارخون پورتال
• نارسایی کلیه
• آنسفالوپاتی کبدی که می‌تواند منجر به احساس خستگی، از دست دادن حافظه و کاهش توانایی‌های ذهنی ناشی از تجمع سموم مانند آمونیاک باشد که درنهایت می‌تواند بر عملکرد مغز تأثیر منفی بگذارد.
• سرطان هپاتوسلولار که نوعی سرطان کبد محسوب می‌شود.
• مرگ

آشنایی با فاز (مراحل) بیماری هپاتیت

اثرات بالینی هپاتیت ویروسی بسته به نوع ویروس ایجادکننده عفونت در هر فرد متفاوت است. ممکن است بیماران در هنگام ابتلا علائمی مشاهده نکنند یا علائم هپاتیت را به‌صورت خفیف مشاهده کنند. در تعداد کمی از بیماران، علائم هپاتیت با شروع سریع نارسایی کبدی به‌طور کامل ظاهر می‌شوند.

به‌طورمعمول بیماران مبتلابه هپاتیت ویروسی ۴ مرحله زیر را طی می‌کنند:

فاز ۱ (مرحله تکثیر ویروس) 

بیماری در این مرحله معمولاً بدون علامت است، اما مطالعات آزمایشگاهی برای بررسی هپاتیت با نتایج مثبت همراه است.

فاز ۲ (مرحله مقدماتی یا پرودرومال) 

بیماران در این مرحله معمولاً با بی‌اشتهایی، حالت تهوع، استفراغ، ضعف، خارش، کهیر، آرترالژی و خستگی مواجه می‌شوند. در بسیاری از مواقع این بیماران به‌اشتباه مبتلابه گاستروآنتریت یا عفونت ویروسی تشخیص داده می‌شوند.

فاز ۳ (مرحله ایکتریک) 

 در این مرحله ادرار بیماران تیره‌رنگ و مدفوع آن‌ها رنگ‌پریده است. برخی از بیماران با بزرگ شدن کبد دچار زردی و درد در قسمت فوقانی راست کبد می‌شوند.

فاز ۴ (مرحله نقاهت) 

در این مرحله علائم هپاتیت در بیمار به‌تدریج کمتر می‌شود. مطالعات آزمایشگاهی نشان می‌دهند که در این مرحله آنزیم‌های کبد به سطح طبیعی خود بازمی‌گردند.

راه‌های انتقال هپاتیت

در ادامه با راه‌های انتقال هپاتيت آشنا خواهید شد:

راه‌های انتقال ویروس نوع A و E   

ویروس‌های هپاتیت A و  Eهر دو از راه خوراکی و به طریقی موسوم به مدفوعی-دهانی منتقل می‌شوند. بدین معنا که:

• این ویروس‌ها از طریق مدفوع فرد مبتلا دفع شده و با مواد خوراکی یا آب آشامیدنی (مثلاً از طریق فاضلاب) تماس پیدا کرده و ویروس وارد دهان فرد دیگری می‌شود.
• بهداشت نامناسب و شرایط بهداشتی غیراستاندارد در برخی از مناطق و عدم دسترسی به آب شهری منجر به افزایش میزان آلودگی به این ویروس‌ها می‌شود .

راه‌های انتقال ویروس نوع B 

ویروس هپاتیت ب از طریق مایعات بدن فرد آلوده منتشر می‌شود، به این معنی که ویروس از طریق خون، عرق، اشک، بزاق، منی، ترشحات واژن، خون قاعدگی و شیر مادر قابل‌انتقال است.

• این نوع از ویروس هپاتیت می‌تواند از طریق به اشتراک گذاشتن سرنگ، خال‌کوبی یا سوراخ کردن بدن با ابزار آلوده به افراد دیگر منتقل شود.
• این ویروس در هنگام زایمان و همچنین تماس جنسی محفاظت‌نشده نیز می‌تواند انتقال یابد. تقریباً دو سوم موارد حاد هپاتیت B ناشی از مواجهه جنسی هستند.

راه انتقال ویروس نوع C   

 ویروس هپاتیت C در وهله اول از طریق تماس خونی منتقل می‌شود، به این معنی که در صورت ورود خون آلوده فرد مبتلابه بدن شخص دیگر او نیز می‌تواند به ویروس آلوده شود.

• خال‌کوبی و سوراخ کردن بدن، مشاغل پرخطر مانند سروکار داشتن با ضایعات عفونی بیمارستان‌ها، اقدامات پزشکی و تزریق وریدی نیز می‌توانند در ابتلا به این نوع از ویروس هپاتیت نقش مهمی داشته باشند.
• ویروس هپاتیت نوع C هم می‌تواند از طریق تماس جنسی و همچنین از مادر به فرزند در هنگام زایمان منتقل شود؛ اما عمده‌ترین راه انتقال آن از طریق سرنگ‌های آلوده است.

تشخیص هپاتیت

در ادامه با راههای تشخیص بیماری هپاتیت آشنا خواهید شد:

تاریخچه و معاینه بالینی 

اگر فردی که دارای علائم هپاتیت است به پزشک مراجعه کند، پزشک برای تشخیص هپاتیت، ابتدا شرح‌حال بیمار را برای تعیین فاکتورهای خطر ابتلا به هپاتیت عفونی یا غیرعفونی بررسی می‌کند.

در طول معاینه بالینی، پزشک ممکن است به‌آرامی شکم بیمار را فشار دهد تا ببیند آیا درد یا حساسیت در ناحیه‌ی کبد وجود دارد. همچنین لمس شکم به پزشک این امکان را می‌دهد تا اندازه و بزرگی کبد بیمار را بررسی کند. زردی پوست یا چشم بیمار از دیگر نشانه‌هایی است که پزشک در ارزیابی علائم هپاتیت مدنظر قرار می‌دهد.

آزمایش‌های عملکرد کبد 

در این آزمایش‌ها از نمونه‌ی خون بیمار برای تعیین میزان کارایی کبد استفاده می‌شود. نتایج غیرطبیعی این آزمایش‌ها می‌تواند اولین نشانه وجود مشکل باشد، به‌خصوص اگر در معاینه بالینی، هیچ نشانه‌ای دیده نشود. سطح بالای آنزیم‌های کبدی نشان‌دهنده‌ی آسیب وارده به این عضو است.

سایر آزمایش‌های خون    

اگر آزمایش‌های عملکرد کبد یا آنزیم‌های کبد غیرطبیعی باشند، احتمالاً پزشک آزمایش‌های خون دیگری را برای تشخیص منبع مشکل تجویز می‌کند. این آزمایش‌ها می‌توانند شامل بررسی آلودگی به ویروس‌های ایجادکننده هپاتیت باشند. همچنین ممکن است آزمایش‌های آنتی‌بادی برای بررسی احتمال ابتلا به هپاتیت خودایمنی نیز تجویز شود.

تشخیص با سونوگرافی

در سونوگرافی حفره‌ی شکمی از امواج اولتراسوند برای ایجاد تصویری از اندام‌های داخل شکم استفاده می‌شود. سونوگرافی کبد به پزشک اجازه می‌دهد، تا کبد و اندام‌های اطراف آن را از نزدیک و به‌طور واضح مشاهده کند. در سونوگرافی می‌توان موارد زیر را تشخیص داد:

• تجمع مایعات در شکم
• آسیب یا بزرگ شدن کبد
• تومورهای کبدی
• ناهنجاری‌های کیسه صفرا

گاهی اوقات نیز پانکراس در تصاویر سونوگرافی قابل‌مشاهده است. این می‌تواند یک آزمایش مفید در تعیین علت عملکرد غیرطبیعی کبد باشد.

نمونه‌برداری از کبد

نمونه‌برداری از کبد یک روش تهاجمی است که طی آن پزشک متخصص با وارد کردن سوزن، از بافت کبد نمونه‌برداری می‌کند. سونوگرافی به پزشک کمک می‌کند تا با توجه به محل ضایعات موجود در کبد، محل مناسب نمونه‌برداری را مشخص کند.

نمونه‌برداری یا بیوپسی کبد به پزشک اجازه می‌دهد تا تعیین کند که عفونت یا التهاب چه تأثیری بر کبد گذاشته است.

آزمایش هپاتیت 

آزمایش هپاتیت یک مجموعه آزمایش خون است که به شما نشان می‌دهد، آیا به ویروس مبتلا هستید یا خیر. در این آزمایش‌ها آنتی‌بادی‌هایی که بدن علیه ویروس هپاتیت یا قسمت‌هایی از ویروس خاص ایجاد کرده است مورد جستجو قرار می‌گیرند.

بدن در مقابله با ویروس‌ها دو نوع آنتی‌بادی متفاوت می‌سازد که هرکدام نشان‌دهنده‌ی وضعیت خاصی از مواجهه با ویروس‌اند.

در مورد ویروس هپاتیت نوع B تشخیص بیماری بر اساس وجود آنتی‌بادی  IgMاختصاصی آنتی‌ژن هسته هپاتیت  (anti-HBc) و بخشی از پروتئین‌های موجود در ویروس به نام آنتی‌ژن سطح هپاتیت  (HBsAg)  صورت می‌گیرد. وجود آنتی‌بادی IgG اختصاصی به‌تنهایی در مورد این نوع از هپاتیت، می‌توان نشان‌دهنده‌ی واکسیناسیون یا عفونت بهبودیافته باشد.

ازآنجاکه برای هپاتیت نوع C واکسنی موجود نیست و همچنین این ویروس سبب بیماری مزمن می‌شد، برای تشخیص این نوع از هپاتیت ، وجود آنتی‌بادی IgG اختصاصی این ویروس بررسی می‌شود.

ممکن است پزشک یا مشاوران مراکز بهداشتی درمانی آزمایش‌های دیگری را هم برای کمک به تشخیص هپاتیت ویروسی تجویز کنند. این آزمایش‌ها شامل آزمایش‌ها بررسی عملکردهای کبدی است؛ ازجمله:

• آلانین آمینوترانسفراز یا  ALT
• آسپارتات آمینوترانسفراز یا  AST
• گاما-گلوتامیل ترانسفراز یا  GGT
• آلبومین
• بیلی‌روبین
• زمان پروترومبین یا  PT

در آزمایش‌های عملکرد کبد، آنزیم‌های مرتبط با عملکرد کبد و توانایی کبد برای ساخت و تجزیه‌ی مواد خاصی اندازه‌گیری می‌شوند.

تفسیر نتایج آزمایش

نتایج آزمایش هپاتیت ممکن است بسته به سن، جنس، سابقه سلامتی، روش استفاده‌شده برای آزمایش و سایر موارد متفاوت باشد. نتایج آزمایش هپاتیت ممکن است به معنای مشکل یا بیماری خاصی نباشد. از پزشک خود بپرسید که نتایج آزمایش شما چگونه بوده و به چه مورد خاصی اشاره دارد.

نتایج آزمایش برای بررسی ویروس‌های هپاتیت می‌تواند به معنی ابتلا به هر یک از موارد زیر باشد:

نتیجه آزمایش ویروس نوع A 

پس از آلودگی به ویروس، حدود سه تا چهار هفته زمان می‌برد تا آنتی‌بادی علیه ویروس در بدن فرد ظاهر شود. آنتی‌بادی حدود یک ماه پس از ظهور علائم به اوج خود می‌رسد و به‌طورمعمول میزان آنتی‌بادی ۳ تا ۴ ماه پس از شروع علائم کاهش می‌یابد و دیگر قابل‌تشخیص نیست.

اگر نتیجه آزمایش آنتی‌بادی مثبت باشد، لزوماً به معنای ابتلای فرد به عفونت با این نوع از هپاتیت نیست؛ بلکه ممکن است به معنای عفونت سابق و بهبودیافته در بدن باشد یا حتی مثبت کاذب باشد.

نتیجه آزمایش ویروس نوع B   

نتیجه در فرد سالم منفی است؛ به این معنی که فرد HBsAg در خون خود ندارد. HBsAg معمولاً در صورت عفونت حاد یا مزمن مشاهده می‌شود. این بیماری معمولاً ۲ تا ۶ هفته پس از قرار گرفتن در معرض ویروس، علائم خود را نشان می‌دهد. آنتی‌ژن، اندکی قبل یا بعد از شروع علائم به اوج خود می‌رسد و معمولاً ۱ تا ۳ ماه پس از اوج گرفتن دیگر قابل‌تشخیص نیست.

وجود آنتی‌بادی IgM اختصاصی (Anti-HBc IgM) اشاره به حضور عفونت فعال دارد و حضور آنتی‌بادی IgG اختصاصی به‌تنهایی (Anti-HBc IgG) عفونت بهبودیافته یا واکسیناسیون را نشان می‌دهد.

نتیجه آزمایش ویروس نوع C      

در فرد سالم نتایج منفی است، به این معنی که شما آنتی‌بادی IgG را در خون خود ندارید. البته ممکن است آنتی‌بادی ۶ تا ۱۲ ماه پس از قرار گرفتن در معرض ویروس به اوج خود برسد.

پیشگیری از هپاتیت 

رعایت بهداشت مناسب یکی از راه‌های اصلی جلوگیری از ابتلا به هپاتیت A و E است. استفاده از آب ناسالم برای شستشوی دست‌ها، میوه و سبزیجات یا برای شرب و همچنین مصرف غذاهای نیمه‌پخته از مهم‌ترین عوامل ابتلا به این انواع از هپاتیت ویروسی است.

هپاتیت های نوع B،C و D از طریق تماس با خون و مایعات بدن منتقل می‌شوند. برای پیشگیری از ابتلا به این انواع از هپاتیت:

• از سرنگ‌های مشترک استفاده نکنید.
• تیغ اصلاح مشترک را استفاده نکنید.
• مسواک شخص دیگران را استفاده نکنید.
• از لمس خون ریخته شده خودداری کنید.

هپاتیت B و C همچنین می‌توانند از طریق مقاربت و ارتباط جنسی منتقل شوند. انجام رابطه جنسی حفاظت‌شده با استفاده از کاندوم می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به این دو نوع از هپاتیت کمک کند.

درمان هپاتیت  

درمان هپاتیت ویروسی به نوع و مرحله عفونت بستگی دارد.

• «هپاتیت A» معمولاً بیماری خفیفی است و در اغلب اوقات نیاز به درمان خاصی پیدا نمی‌کند و کبد فرد مبتلا معمولاً ظرف ۲ ماه بهبود می‌یابد. مصرف کافی آب و همچنین داشتن تغذیه‌ی سالم در روند بهبود بسیار مؤثر است. واکسیناسیون و همچنین یک‌بار آلودگی به این ویروس، بدن فرد را در برابر این نوع از هپاتیت مقاوم می‌کند.

•  «هپاتیت B مزمن» با داروهای ضدویروسی درمان می‌شود. روند درمان این نوع از هپاتیت می‌تواند چند ماه یا سال زمان ببرد و لازم است بیمار در طی درمان به‌طور منظم تحت ارزیابی و نظارت قرار داشته باشد تا مشخص شود آیا ویروس به درمان پاسخ می‌دهد یا خیر.

• از داروهای ضدویروسی برای درمان هر دو نوع حاد و مزمن «هپاتیت  C» استفاده می‌شود. افرادی که به این نوع از هپاتیت مبتلا می‌شوند، به‌طورمعمول با ترکیبی از داروهای ضدویروسی درمان می‌شوند.
• ازآنجایی‌که ویروس هپاتیت نوع D برای حیات خود نیازمند به ویروس هپاتیت نوع B است، درمان این دو نوع از ویروس نیز مشترک است
• در حال حاضر، هیچ روش درمانی پزشکی خاصی برای درمان «هپاتیت E» در دسترس نیست. معمولاً این بیماری به‌خودی‌خود برطرف می‌شود. به افراد مبتلابه این نوع ویروس توصیه می‌شود استراحت کافی داشته باشند، مایعات زیادی بنوشند، مواد مغذی کافی دریافت کنند و از مصرف الکل خودداری نمایند.

کلام آخر دکتر ساینا

هپاتیت در صورت عدم درمان می‌تواند آسیب‌های جبران‌ناپذیری به سلامت فرد وارد کرده و حتی منجر به مرگ شود. هپاتیت در مراحل اولیه‌ی خود علائم مشخصی بروز نمی‌دهد. انجام آزمایش‌های چکاپ سالانه می‌تواند شما را از ابتلا به هپاتیت در مراحل ابتدایی آگاه کند تا بتوانید به‌موقع برای انجام روند درمان اقدام کنید.

سوالات متداول

برای صحبت با پزشک نیاز به مراجعه حضوری نیست! در سامانه‌ی دکتر ساینا می‌توانید در هر زمان و هر کجا از بیش از ۲۵۰۰ پزشک و روان‌شناس متخصص مشاوره فوری متنی، صوتی یا ویدیویی دریافت کنید.

جدول خلاصه‌ی مشخصات بیماری