فواید
عدس یک غذای کامل است و انرژی لازم را برای کارهای بدنی برای انسان تامین می کند .
مضرات
عدس با تمام مزایایی که درد نباید زیاد مصرف شود و در خوردن آن اسراف گردد زیرا اولا دیر هضم است و تولید نفخ می کند ثانیا قابض است و جریان خون را در رگها آهسته می کند . البته می توان برای جلوگیری از این عوارض عدس را با روغن کنجد و یا روغن بادام و با سرکه خورد . ضمنا عدس بعلت داشتن میکروپروتئین برای افرادیکه ناراحتی کلیه مخصوصا تقویت کلیه دارند زیانبخش است .
طرز استفاده
مصرف منظم عدس برای بدن ما بسیار مفید است چون:
* خطر ابتلا به مشکلات قلبی عروقی را کاهش می‌دهد.
* حاوی آنتی‌اکسیدان‌هایی است که بیشتر متعلق به خانواده‌ی فلاوونوئیدها می‌باشند. این آنتی‌اکسیدان‌ها به ویژه در پوشش بیرونی عدس قرار دارند. بر اساس نتایج پژوهش‌ها زمانی که عدس خیس یا پخته می‌شود میزان آنتی اکسیدان کاتچین موجود در آن نیز افزایش پیدا می‌کند.
* مانند دیگر اعضای خانواده حبوبات سرشار از فیبر می‌باشد. باید بدانید که هر پیاله عدس پخته شده حاوی حدود ۴.۵ گرم فیبر می‌باشد. فیبرهای محلول در آب موجود در عدس می‌تواند شما را از گزند بیماری‌های قلبی عروقی در امان نگه دارد. به خاطر اینکه این فیبرها به کنترل میزان کلسترول خون کمک می‌کنند.
* منبع فوق‌العاده فسفر، منگنز و مس محسوب می‌شود. باید بدانید که مس برای ساخت هموگلوبین و کلاژن (پروتئین لازم برای ساخت و احیای بافت‌های بدن) لازم و ضروری است.
* منیزیم موجود در عدس برای رشد بافت استخوان‌ها و ساخت پروتئین، پیشگیری از گرفتگی عضلات، سلامت دندان‌ها و عملکرد سیستم ایمنی بدن لازم است. این ماده‌ی معدنی نقش مهمی در متابولیسم انرژی و انتقال واکنش‌های عصبی بر عهده دارد.
* منبع فوق‌العاده فولات می‌باشد که در ساخت همه سلول‌های بدن به خصوص گلبول‌های قرمز شرکت دارد؛ و از آنجایی که فولات برای تشکیل سلول‌های جدید لازم است مصرف آن برای رشد جنین نیز ضروری است.
ترکیبات
عدس منبع غنی پروتئین و ویتامین های گروه B می باشد .
مواد موجود در ۱۰۰ گرم عدس بقرار زیر است :
انرژی ۳۴۰ کالری
پروتئین ۲۵ گرم
چربی ۱ گرم
مواد نشاسته ای ۶۰ گرم
کلسیم ۸۰ میلی گرم
فسفر ۳۸۰ میلی گرم
آهن ۷ میلی گرم
پتاسیم ۸ میلی گرم
ویتامین آ ۶۰۰ واحد بین المللی
ویتامین ب ۱ ۰/۴ میلی گرم
ویتامین ب۲ ۰/۲ میلی گرم
ویتامین ب ۳ ۲ میلی گرم
آرسنیک ۱ میلی گرم
تاریخچه
عدس یکی از حبوبات است که از قدیم الایام در اکثر نقاط دنیا کشت می شده است . گیاه شناسان اعتقاد دارند که عدس حتی قبل از تاریخ نیز وجود داشته است . عدس از نظر مقدر پروتئین بسیار غنی است و دربین گیاهان فقط لوبیای سویا بیشتر از عدس پروتئین دارد .
طبیعت
عدس از نظر طب قدیم ایران معتدل و خشک است و مانند دیگر گیاهان پوست و دانه آن دارای اثرات متضاد یکدیگر می باشد . یعنی پوست عدس گرم و خود عدس قابض است . بعبارت دیگر پوست آن ملین و مغز آن ضد اسهال می باشد .